بررسی اثر لیپوپلی ساکارید( lps) مرکزی بر میزان اخذ غذا و نقش فاکتور رها کننده کورتیکوتروپین دربی اشتها یی ناشی از آن در جوجه های نوزاد

لیپلیپوپلی ساکارید یک ماکرومولکول باکتریایی منحصر به فرد است که فقط در غشای یدی که دیواره ی سلولی باکتری های گرم منفی از قبیل اشرشیاکلای را پوشانده یافت می شود. این ماده یک هدف مخصوص برای شناسایی سیستم ایمنی ذاتی بوده و به طور معمول برای تحریک پاسخ مرحله حاد از آن استفاده می شود. پاسخ فاز حاد یکسری واکنش های رفتاری و فیزیولوژی هماهنگ شده است که برای مبارزه با پاتوژن های مهاجم طراحی می گردد. واکنش های رفتاری شامل ضعف، بی قراری، افسردگی، خواب آلودگی، خوداری از نوشیدن آب و بی اشتهایی است. محل هایی در مغز که درگیر تنظیم اشتهای نرمال هستند احتمالاً در ایجاد کم اشتهایی مرضی نقش ایفا می کنند. شواهد محکمی مبنی بر درگیری محور هیپوتالاموس – هیپوفیز- آدرنال در کم اشتهایی مرضی حاد وجود دارد. در این مطالعه اثر تزریق درون بطن مغزی لیپوپلی ساکارید بر میزان اخذ غذا در جوجه های نوزاد آزمایش شد. در مرحله اول، مقادیر مختلف لیپوپلی ساکارید به جوجه ها تزریق گردید. در مرحله دوم پرندگان ترکیب لیپوپلی ساکارید و آسترسین (آنتاگونیست گیرنده های crf) را دریافت کردند. تزریق درون بطن مغزی لیپوپلی ساکارید به طور معنی داری باعث کاهش موثر میزان اخذ غذا گردید. این اثر بطور معنی داری توسط آسترسین تخفیف پیدا کرد. این نتایج پیشنهاد می کنند لیپوپلی ساکارید در مغز جوجه ها عمل کرده و بی اشتهایی مرضی را القاء می کند و این اثر بوسیله نورون های crf میانجی گری می شود.